Jest wskazywana jako jeden z głównych problemów współczesnego świata. W USA zmaga się z nią aż 73% ludzi w przedziale 18-22 lat. W Polsce dotyka ona co czwartego dorosłego Polaka. O czym mowa? O chorobie XXI wieku, która nazywa się: samotność.
Zdaniem profesor Noreeny Hertz – autorki spektakularnej, pierwszej na świecie książki o samotności pt. „Stulecie samotnych. Jak odzyskać utracone więzi” – pierwsze dwie dekady XXI wieku były naznaczone największym w historii syndromem samotności ludzi. Niestety problem ten cały czas się nasila i przeważnie dotyka młodych ludzi.
Z samotnością wiąże się wiele negatywnych skutków społecznych, takich jak wzrost częstości występowania depresji oraz stanów lękowych czy też spadek ogólnego stanu zdrowia fizycznego wśród ludzi. Międzynarodowe badania wykazały, że samotność może być równie szkodliwa dla zdrowia, jak palenie papierosów czy otyłość. Wyliczono nawet straty, które ona przynosi. W Wielkiej Brytanii firmy tracą około 800 mln funtów rocznie z powodu pracowniczych zwolnień chorobowych powiązanych z samotnością.
Według unijnych badań odsetek osób czujących się samotnymi w Polsce wzrósł z 16,5% (w okresie przedpandemicznym) do 25,9% (w pierwszej połowie 2020 roku). Problem samotności w szczególności dotyka miasta. Wnioski z zeszłorocznego badania Instytutu Pokolenia „Poczucie samotności wśród dorosłych Polaków” wykazały ogromną skalę tego problemu. Okazuje się, że mieszkańcy największych miast (powyżej 500 tys.) najczęściej doświadczają wysokiego poziomu poczucia samotności (41%). Najbardziej narażeni są zarówno dorośli mężczyźni, jak i kobiety do 34. roku życia (odpowiednio 54% i 40%).
W tej sytuacji ważna jest nie tylko świadomość ryzyka i poważnych konsekwencji samotności. Równie istotne jest podejmowanie stosownych kroków w celu rozwiązania tego problemu.
Może to być poszukiwanie możliwości interakcji społecznych, takich jak udział w klubach osiedlowych i dzielnicowych oraz organizacjach pozarządowych lub też wsparcie u rodziny czy znajomych. Pomocne może być również znalezienie profesjonalnej pomocy (terapia, doradztwo) w celu rozwiązania podstawowych problemów, które – pozostawione same sobie – mogą pogłębić ten stan.
W dobie postępującej cyfryzacji wiele osób szuka pomocy również w Internecie. Jednym z rozwiązań, które może pomóc w uporaniu się z problemem samotności (w szczególności w dużym mieście), jest aplikacja randkowa. Tego typu aplikacje mobilne mają na celu zbliżenie ludzi oraz ułatwienie im nawiązania (mniej lub bardziej formalnych) relacji społecznych: od zwykłych, niezobowiązujących e-pogawędek, przez nawiązanie trwałej przyjaźni, po randki oraz związki.
Aplikacje randkowe takie jak dua.com zazwyczaj działają poprzez umożliwienie użytkownikom tworzenia profili oraz znalezienia (w oparciu o ich zainteresowania i preferencje) podobnych osób – tzw. meczów (z ang. match). Zanim jednak dojdzie do pierwszej interakcji na żywo, ułatwiają one przeprowadzenie zdalnych prób za pośrednictwem komunikacji tekstowej lub wideo między zainteresowanymi stronami.
Niektóre aplikacje mogą również oferować dodatkowe funkcje, takie jak możliwość stworzenia lub dołączenia do grup opartych na konkretnych zainteresowaniach czy łączenia się z ludźmi, którzy mieszkają w tej samej okolicy.
Społecznościowy charakter tego typu cyfrowych rozwiązań może sprawić, że skala poczucia samotności i izolacji wśród młodych osób w miastach będzie o wiele mniejsza – a to dzięki ułatwieniu łączenia się ludziom o podobnych zainteresowaniach i wartościach. Budowanie i rozwijanie relacji z innymi osobami, którzy mają podobne pasje i spojrzenie na świat, nigdy jeszcze nie było dostępne na wyciągnięcie ręki, jak teraz.
Społecznościowe aplikacje randkowe mogą także zapewnić ludziom możliwość uczestniczenia w działaniach i wydarzeniach społecznych, takich jak grupowe wyjścia lub spotkania. W przypadku aplikacji dua jest nią funkcja dua Friends. Może to pomóc użytkownikom w znalezieniu poczucia przynależności do społeczności, a co za tym idzie – wzbogacić ich sens życia.
Samotność w mieście ma wiele twarzy. Inaczej ona wygląda u osób starszych, a inaczej u młodych. Inaczej należy do niej podejść w przypadku obu grup. W tej pierwszej dobrze sprawdzają się inicjatywy takie jak uniwersytet trzeciego wieku czy też kluby osiedlowe lub dzielnicowe. W przypadku osób młodych, które są zaprawione w korzystaniu z rozwiązań cyfrowych, aplikacje randkowe (z rozwiniętym elementem społecznościowym) mogą ułatwić nawiązywanie społecznych relacji oraz zwalczyć poczucie izolacji.
